Recenzja książki „ZROZUMIEĆ APOKALIPSĘ” – Ranco Stefanovic’a

(autor: Jarosław Jarosz)

Muszę przyznać, iż książkę autorstwa Ranco Stefanovic’a, przeczytałem z uwagą i zainteresowaniem. Jest to solidne studium ostatniej księgi Pisma Świętego, wzbudzającej po dziś dzień wiele kontrowersji i mieszanych uczuć u niejednego badacza zagadnień eschatologicznych. Napisana jest w sposób przejrzysty i przystępny dla czytelnika. Zawiera w sobie dziesiątki tabel ułatwiających porównywanie poszczególnych tekstów czy zagadnień.

Pozycja składa się z 24 rozdziałów omawiających najważniejsze zagadnienia dotyczące proroctw Księgi Objawienia. W rozdziale pierwszym autor wyjaśnia, iż głównym tematem Apokalipsy jest „objawienie Jezusa Chrystusa”, zarówno w sensie poselstwa, które od Niego pochodzi, jak również zgłębienia Jego osoby. Natomiast jej zasadniczym celem jest ukazanie przyszłych wydarzeń. Następnie w rozdziale drugim opisuje okoliczności w jakich apostoł Jan otrzymał widzenie na wyspie Patmos oraz jego spotkanie z uwielbionym Chrystusem. Kolejne dwa rozdziały zawierają w sobie interpretację listu do siedmiu zborów na płaszczyźnie historycznej, profetycznej i teraźniejszej (chodzi o różny poziom duchowości poszczególnych chrześcijan). W dalszych dwóch rozdziałach autor objaśnia znaczenie sceny opisanej w 4. i 5. Rozdziale Apokalipsy. Następuje przejście z języka prostego, potocznego do języka symbolicznego i skomplikowanego. Wpierw ukazany jest moment wielbienia przez cały wszechświat „tego, który siedzi na tronie” w niebiańskiej świątyni. Jan widzi cztery postacie i szczególną, nową grupę – 24 starców, symbolizującą zbawionych czasów staro- i nowotestamentowych. Jest to wstęp do tego, co ma się wydarzyć w rozdziale 5. Wtem pojawia się Chrystus, który podchodzi do Ojca i bierze z jego ręki zapieczętowany zwój, gdyż jako jedyny jest godzien, by to zrobić. To powoduje, że wszyscy zgromadzeni w sali tronowej zaczynają wychwalać Ojca i Syna. Porównując opis tejże wizji z tekstami Starego Testamentu, zauważymy, iż jest on zbieżny z ceremonią intronizacji królów izraelskich. Monarcha przed objęciem władzy otrzymywał oprócz korony zwój z prawem, które zobowiązany był przestrzegać on sam i cały naród. Jest to więc opis intronizacji Chrystusa po wniebowstąpieniu, co zgadza się z pozostałymi wypowiedziami Nowego Testamentu, i czego potwierdzeniem jest zesłanie Ducha Świętego w Dniu Pięćdziesiątnicy. Rozdział 7. traktuje o 7 pieczęciach, obejmujących swoim zakresem całą historię kościoła chrześcijańskiego od jego początków począwszy, aż na paruzji Chrystusa skończywszy. Wzbogaca tym samym opis wydarzeń symbolizowany przez siedem zborów. Kolejny rozdział dotyczy kwestii 144 000. Stanowi odpowiedź na pytanie z Ap. 6,17: „Któż się może ostać?”. Autor stwierdza, iż 144 000 jest to ta sama grupa, co wielki tłum. Stanowią całość odkupionego ludu Bożego, zapieczętowanego Duchem Świętym. Dalsze dwa rozdziały odnoszą się do zagadnienia 7 trąb, które są tym samym co wspomniane nieco wcześniej 7 pieczęci. Różnica między nimi polega na tym, że symbolika 7 trąb dodaje pewne nowe szczegóły a także rolą przerywnika. W przypadku pieczęci przerywnik miał na celu ukazać duchowy stan ludu Bożego, zaś w przypadku pieczęci jego misję (która dokładniej została wyjaśniona w 12 rozdziale analizowanego opracowania). Rozdział 13. skupia się na wizji niewiasty i smoka. Możemy weń wyróżnić trzy etapy/części: próby zniszczenia Chrystusa przez szatana w czasie Jego pobytu na ziemi, zrzucenie Lucyfera i jego demonów z nieba (całkowite odcięcie możliwości dostępu do nieba) oraz wysiłki podejmowane przez diabła mające na celu zniszczenie ludu Bożego. W następnych dwóch rozdziałach rozpracowana jest strategia szatana. Autor opisuje majstersztyk zwiedzenia wiążący się z podrobieniem natury i istoty Boga. Smok i dwie bestie stanowią niejako falsyfikat niebiańskiej Trójcy. Ukazana jest też rola każdego ze współpracowników smoka. Celem bestii z morza (średniowiecznego papiestwa) było bluźnienie przeciwko Bogu, przypisanie sobie atrybutów Najwyższego, a także sprawowanie władzy nad sumieniami ludzkimi w oparciu o ucisk i przymus. Jednakże w 1798 roku bestia otrzymała śmiertelną ranę w uleczeniu której ma jej dopomóc bestia z ziemi, czyli USA. To właśnie ona sprawi, iż średniowieczny system papieski odrodzi się, a wtedy wybuchną prześladowania. To spowoduje polaryzację wśród ludzi, którzy będą zmuszeni dokonać jednoznacznego wyboru, któremu z panów chcą służyć – czy bestii z morza a tym samym szatanowi, czy też pozostać posłusznymi Bogu.

Rozdział 16. jest eksplikacją poselstwa trójanielskiego, będącego Bożą odpowiedzią na zwodnicze działania diabła. Przeciwstawia On wezwaniu do oddawania czci bestii i jej obrazowi apel o hołd wyłącznie dla Siebie, jako jedynego prawdziwego Boga-Stworzyciela oraz przynagla do opuszczenia babilońskiego odstępczego systemu religijnego. To przesłanie jest kolejnym czynnikiem, pod wpływem którego nastąpi wspomniana powyżej secesja. Po niej nastanie czas żniwa. Wierni Panu zostaną zebrani niczym pszenica na polu i złożeni w niebiańskim spichlerzu, natomiast odstępcy zostaną zmiażdżeni niby grona w tłoczni gniewu Bożego. W późniejszych dwóch rozdziałach książki autor komentując 15. I 16. rozdział Apokalipsy Jana poszerza poprzednie zagadnienie, prezentując sposób, w jaki ów proces tłoczenia bezbożnych będzie przebiegał. Doświadczą oni siedmiu ostatnich plag, za pomocą których dopełni się gniew Boży. Poprzez owe plagi Bóg pragnie ostatecznie uwolnić swój lud, ukarać buntowników i uświadomić im konsekwencje ich zgubnych wyborów i czynów¹. Możemy w tym czasie także zauważyć wzmożone starania sił ciemności, by utrzymać serca rebeliantów w buncie i nienawiści wobec Boga. Na świat zostają posłane duchy demoniczne, których celem jest zgromadzenie sił na finalną bitwę Armagedon.

Rozdział 20 książki „Zrozumieć Apokalipsę” nawiązuje w swej treści do Ap. 18, gdzie mamy do czynienia z sądem nad Babilonem czasów końca. Odstępczy system religijny zostaje definitywnie unicestwiony. Jego upadek jest całkowity i nieodwracalny. Poprzez tę wizję Bóg zapewnia swój lud, iż pomści wszelkie ich krzywdy i zło, które były ich udziałem. W kolejnym rozdziale dzieci Boże świętują kres Babilonu, zaś Chrystus przedstawiony jest jako dowódca potężnej armii, który broni swój lud przed siłami ciemności. Potem następuje makabryczna uczta, podczas której ptactwo pożera wrogów Boga i Jego ludu. Tym kończy się opis bitwy Armagedonu, rozpoczęty w Ap. 16. Następnie mamy opis ostatecznego zniszczenia szatana i jego popleczników, którego kulminacyjnym punktem jest powrót Chrystusa i ostateczne oczyszczenie wszechświata z obecności i skutków zła. Poprzedzi to okres tysiąca lat, w trakcie których szatan nie będzie miał możliwości wpływania na kogokolwiek, gdyż zbawieni będą w tym czasie w niebie, natomiast bezbożni będą martwi. Powstaną dopiero na sąd w drugim zmartwychwstaniu, po czym umrą tzw. drugą śmiercią.

Rozdział 23 opisuje ostatnią wizję otrzymaną przez Jana na wyspie Patmos, którą zapisał w dwóch końcowych rozdziałach swojej księgi. Dotyczy ona warunków panujących na Nowej Ziemi, a także stolicy zbawionych – niebiańskiego Jeruzalem. Oprócz tego, że będzie piękne, i że nie będzie w nim nic skalanego, czy nieczystego, odkupieni będą bezpośrednio obcować z Bogiem i wreszcie odetchną po wszelkich trudach.

Finalny rozdział książki jest jednocześnie komentarzem do końcowych słów Księgi Apokalipsy. Apostoł Jan ostrzega przed odpłatą Bożą dla każdego, kto ośmieli się manipulować treścią księgi, jak również zapewnia o rychłym powrocie Chrystusa i wzywa odbiorców do nawrócenia. Finalny rozdział książki jest jednocześnie komentarzem do końcowych słów Księgi Apokalipsy. Apostoł Jan ostrzega przed odpłatą Bożą dla każdego, kto ośmieli się manipulować treścią księgi, jak również zapewnia o rychłym powrocie Chrystusa i wzywa odbiorców do nawrócenia.

Niewątpliwie profesor Stefanovic zadał sobie wiele trudu i zainwestował sporo czasu, by przestudiować wszystkie te zagadnienia, o czym świadczy zresztą zawartość jego opracowania. Jednakże pomimo całego szeregu walorów niniejszej pozycji, dostrzegłem w niej również pewne mankamenty, jak chociażby np. niekonsekwencja w tłumaczeniu niektórych symboli. W jednym miejscu (zob. s. 48-49) miecz wychodzący z ust Jezusa Stefanovic tłumaczy jako symbol kary, która spadnie na tych, którzy nie będą pokutować, zaś w innym fragmencie (zob. s. 235) miecz utożsamiony jest ze Słowem Bożym. O ile w Piśmie Świętym występują niekiedy więcej niż jedno znaczenie danego symbolu (np. ogień może oznaczać Boga², Ducha Świętego³ lub cierpienie⁴) o tyle w przypadku miecza sprawa nie przedstawia się już tak prosto. Faktycznie miecz jest ukazany w Biblii jako symbol władzy⁵ i narzędzie kary⁶. Warto jednak zwrócić uwagę, że miecz, o którym mowa w przypadku Jezusa wychodzi z Jego ust. Nie jest w Jego ręce, jak chociażby w przypadku, gdy ukazał się Jozuemu jako wódz wojsk Pańskich (zob. Joz. 5,13-15), kiedy to Izrael miał być narzędziem sądu Bożego na pogańskich narodach. To niezwykle istotny szczegół. W Nowym Testamencie Jezus negował używanie miecza, nawet w słusznej sprawie ⁷. A zatem miecz wychodzący z ust Jezusa musi oznaczać coś innego.

Słowo przetłumaczone jako „miecz” to greckie μάχαιρα (machaira) oznaczające „miecz” lub „nóż”. Jego źródłosłów pochodzi od innego greckiego terminu, mianowicie μάχη (mache), które można tłumaczyć jako dosłowną fizyczną walkę wręcz, ale może także znaczyć „spór”, „kłótnia”, „zwada”⁸. W związku z tym możemy przypuszczać, iż miecz obosieczny wychodzący z ust Chrystusa odnosi się raczej do walki werbalnej. Zresztą sam kontekst badanego ustępu na to wskazuje: „Lecz mam ci nieco za złe, mianowicie, że są tam tacy, którzy trzymają się nauki [wyr. aut.] Balaama, który nauczał Balaka, jak uwodzić synów izraelskich, by spożywali rzeczy bałwanom ofiarowane i uprawiali nierząd. Tak i ty masz u siebie takich, którzy również trzymają się nauki [wyr. aut.] nikolaitów. Upamiętaj się więc; a jeżeli nie, przyjdę do ciebie wkrótce i będę z nimi walczył mieczem ust moich” (Obj. 2,14-16). W powyższym fragmencie jest wyraźnie mowa o pojawieniu się fałszywej nauki w zborze pergamońskim. Chrystus wzywa zbór do pokuty i zapowiada walkę przeciwko nauce nikolaitów. W jaki sposób można przeciwstawić się zwodniczemu nauczaniu? Rzecz jasna, poprzez zdrową naukę, opartą na Słowie Bożym. Apostoł Paweł w Liście do Hebrajczyków 4,12 napisał, że „Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz [gr. μάχαιρα] obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca”. Wynika z tego, że Jezus ma na myśli przede wszystkim walkę duchową, co nie wyklucza kary dla odstępców (aczkolwiek bezpośredniego nawiązania do niej w tym fragmencie nie widzę).

Kolejną kwestią, z którą nie mogę się zgodzić jeśli chodzi o poglądy przedstawione w książce Stefanovic’a jest interpretacja 17. rozdziału Apokalipsy Jana. Autor twierdzi, iż wszetecznica ukazana w tym rozdziale jest odstępczą formą boskiej oblubienicy przedstawionej w rozdziale 12. Ponadto, utożsamia nierządnicę z „eschatologiczną unią władz religijnych” (zob. s. 212). Na potwierdzenie swojego zrozumienia przytacza szereg wersetów biblijnych i innych logicznych argumentów, które wydawać by się mogły bardzo przekonujące. Kiedy jednak przyjrzymy się nieco bliżej pewnym kwestiom możemy dość do zgoła innych wniosków.

Po pierwsze, całe Pismo Święte jest od samego początku skonstruowane na zasadzie przeciwieństw: istnieje dobro i zło, Bóg i szatan, linia Seta i Kaina, błogosławieństwa i przekleństwa, kult Jahwe i kult pogańskich bóstw, znak Boga i znamię Bestii, prawdziwa i fałszywa Trójca, poselstwo trójanielskie i poselstwo trzech demonów itd. Dlaczego więc w tym jednym przypadku odstępujemy od tej zasady? Skoro istnieje kościół Boży musi także istnieć kościół diabelski, odstępczy.Po pierwsze, całe Pismo Święte jest od samego początku skonstruowane na zasadzie przeciwieństw: istnieje dobro i zło, Bóg i szatan, linia Seta i Kaina, błogosławieństwa i przekleństwa, kult Jahwe i kult pogańskich bóstw, znak Boga i znamię Bestii, prawdziwa i fałszywa Trójca, poselstwo trójanielskie i poselstwo trzech demonów itd. Dlaczego więc w tym jednym przypadku odstępujemy od tej zasady? Skoro istnieje kościół Boży musi także istnieć kościół diabelski, odstępczy.

Po drugie, autor jako jeden z argumentów przytacza fakt, iż cudzołożnica jest odziana w purpurę, szkarłat i drogie kamienie, zaś w ręku trzyma złoty kielich, co jest nawiązaniem do stroju arcykapłana, a to z kolei wskazuje, że jest to niewiasta z 12. rozdziału Księgi Objawienia, która odwróciła się od Boga. Rzeczywiście, Słowo Boże mówi o takich elementach stroju najwyższego kapłana, jednakże w przypadku niewiasty wspomniane są również perły, które nie były częścią stroju arcykapłańskiego. Poza tym, purpura i szkarłat (choć rzeczywiście pojawiają się w niektórych miejscach w kontekście odstępstwa Izraela od Pana) mają w Piśmie Świętym o wiele szersze znaczenie. Występując razem stanowią symbol grzechu⁹. Ponadto purpura odnosi się do pogaństwa (konkretnie Asyryjczyków) i duchowego cudzołóstwa¹⁰2. Świadczy o wysokiej pozycji społecznej¹¹. Jest kolorem królewskim¹², ale również kolorem szyderstwa¹³ oraz bogactwa¹⁴. Szkarłat także jest barwą królewską¹⁵ i oznaką wysokiej pozycji społecznej¹⁶. Ze szkarłatu i purpury były wykonane zasłony w świątyni izraelskiej¹⁷, barwy te mają więc również konotacje religijne. Obie są odcieniem czerwieni, która jest kolorem smoka – szatana¹⁸. Strój nierządnicy odpowiada noszonemu przez pogańskie kapłanki wspomniane w Księdze Ezechiela¹⁹. Nota bene, niewiasta owa jest kapłanką, o czym świadczy fakt, iż za cudzołóstwo zostaje spalona w ogniu²⁰, bowiem w innym przypadku karą za ten grzech było ukamienowanie²¹. Biblia wspomina o jednej kobiecie, która była córką kapłańską i jednocześnie królową, tak jak ów symboliczny Wielki Babilon – była to Izebel²², która doprowadziła wraz ze swoim mężem Achabem do upadku moralnego starożytny Izrael. Apokalipsa ukazuje ją jako tę, „która się podaje za prorokinię, i naucza, i zwodzi [Boże] sługi”, w tym uczy jak „uprawiać wszeteczeństwo i spożywać rzeczy ofiarowane bałwanom” (Obj. 2,20). Dokładnie to samo robi przepowiedziany przez Pawła antychryst, „który wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga” (2 Tes. 2,4). Jest to zatem całkowite przeciwieństwo prawowiernej niewiasty z 12. rozdziału. Nierządnica uzurpuje sobie królewskie i kapłańskie atrybuty Jezusa Chrystusa. Co więcej, natchniona pisarka adwentystyczna – Ellen Gould White – w swoim najpopularniejszym dziele pt. „Wielki bój” ukazuje klarownie i niedwuznacznie znaczenie wszetecznicy i jej ubioru: „Potęgą sprawującą przez długie wieki nieograniczoną władzę nad monarchami świata chrześcijańskiego jest Rzym. Purpura i szkarłat, drogie kamienie i perły żywo obrazują wspaniałość i większą niż królewska wystawność cechujących dumną stolicę papieską”2. Jak zatem można twierdzić, że mówienie o tym i ukazywanie papiestwa w taki sposób jest niewłaściwe? „Należy pamiętać, że wyniosłość Rzymu nigdy się nie zmienia”3. Babilon – była to Izebel²², która doprowadziła wraz ze swoim mężem Achabem do upadku moralnego starożytny Izrael. Apokalipsa ukazuje ją jako tę, „która się podaje za prorokinię, i naucza, i zwodzi [Boże] sługi”, w tym uczy jak „uprawiać wszeteczeństwo i spożywać rzeczy ofiarowane bałwanom” (Obj. 2,20). Dokładnie to samo robi przepowiedziany przez Pawła antychryst, „który wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga” (2 Tes. 2,4). Jest to zatem całkowite przeciwieństwo prawowiernej niewiasty z 12. rozdziału. Nierządnica uzurpuje sobie królewskie i kapłańskie atrybuty Jezusa Chrystusa. Co więcej, natchniona pisarka adwentystyczna – Ellen Gould White – w swoim najpopularniejszym dziele pt. „Wielki bój” ukazuje klarownie i niedwuznacznie znaczenie wszetecznicy i jej ubioru: „Potęgą sprawującą przez długie wieki nieograniczoną władzę nad monarchami świata chrześcijańskiego jest Rzym. Purpura i szkarłat, drogie kamienie i perły żywo obrazują wspaniałość i większą niż królewska wystawność cechujących dumną stolicę papieską”²³. Jak zatem można twierdzić, że mówienie o tym i ukazywanie papiestwa w taki sposób jest niewłaściwe? „Należy pamiętać, że wyniosłość Rzymu nigdy się nie zmienia”²⁴.

Wspomniana niewiasta siedzi na szkarłatnej bestii. Należałoby zatem w następnej kolejności wyjaśnić sobie ten symbol. Według Księgi Daniela bestia jest odpowiednikiem królestw, czyli inaczej potęg politycznych (zob. Dn 7,17.23). Ap. 17 opisuje szkarłatną bestię niemalże identycznymi określeniami jak tę z Ap 13: „Bestia, którą widziałeś, była i nie ma jej, ma wyjść z Czeluści, a zdąża ku zagładzie. I zdumienie ogarnie wszystkich mieszkańców ziemi…”, „I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, a rana jej śmiertelna została uleczona. A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią” (Ap. 17,8; Ap 13,3 – BT). Godnym odnotowania jest fakt, iż wychodzi ona z czeluści/otchłani. Termin ten w języku greckim oddany jest słowem ἄβυσσος (abyssos), które w Piśmie Świętym utożsamione jest głównie z miejscem przebywania demonów²⁵ (choć może niekiedy oznaczać grób²⁶). A zatem bestia ta jest demonicznego pochodzenia. Co ciekawe, bestia z Ap. 13 również jest diabolicznego pochodzenia, ponieważ przypomina z wyglądu smoka (szatana)²⁷ oraz Wspomniana niewiasta siedzi na szkarłatnej bestii. Należałoby zatem w następnej kolejności wyjaśnić sobie ten symbol. Według Księgi Daniela bestia jest odpowiednikiem królestw, czyli inaczej potęg politycznych (zob. Dn 7,17.23). Ap. 17 opisuje szkarłatną bestię niemalże identycznymi określeniami jak tę z Ap 13: „Bestia, którą widziałeś, była i nie ma jej, ma wyjść z Czeluści, a zdąża ku zagładzie. I zdumienie ogarnie wszystkich mieszkańców ziemi…”, „I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, a rana jej śmiertelna została uleczona. A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią” (Ap. 17,8; Ap 13,3 – BT). Godnym odnotowania jest fakt, iż wychodzi ona z czeluści/otchłani. Termin ten w języku greckim oddany jest słowem ἄβυσσος (abyssos), które w Piśmie Świętym utożsamione jest głównie z miejscem przebywania demonów1 (choć może niekiedy oznaczać grób2). A zatem bestia ta jest demonicznego pochodzenia. Co ciekawe, bestia z Ap. 13 również jest diabolicznego pochodzenia, ponieważ przypomina z wyglądu smoka (szatana)3 otrzymuje od niego siłę, tron i moc (zob. Ap. 13,2). Ponadto bestia z Ap. 17 ma kolor szkarłatny, który bezpośrednio nawiązuje do stroju wszetecznicy, co oznacza, że jest z nią powiązana. Sumując te wszystkie cechy możemy wysnuć wniosek, iż owa bestia symbolizuje polityczną stronę papieskiego Rzymu (podobnie jak w Ap. 13), zaś wszetecznica jego stronę religijną. A zatem nierządnica jadąca na bestii jest symbolem odrodzonego papiestwa, które posłuży się mocą jaką miało w średniowieczu, ażeby podjąć ostateczną próbę zniszczenia ludu Bożego. W odzyskaniu autorytetu dopomoże mu bestia z ziemi, czyli Stany Zjednoczone (co zostało przepowiedziane w Ap. 13,12), natomiast w prześladowaniach przyjdą mu z pomocą „królowie ziemi”, którzy w pełni podporządkują się jego woli i przewodnictwu (zob. Ap. 17,12-14).

Następnym symbolem, któremu się przyjrzymy jest kielich. Biblia wspomina o kielichu zbawienia²⁸, gniewu²⁹, sądu³⁰, cierpienia³¹ i przymierza³². Żaden z nich nie pasuje jednak do wszetecznicy, która ma kielich nierządu wypełniony „winem szaleńczej rozpusty” (Obj. 14,8). Pismo Święte wspomina o jeszcze jednym kielichu, związanym z pogańskim kultem bogini losu, który jest pełen przyprawionego wina³³. Wynika z tego, iż nierządnica – fałszywa kapłanka, jest tą, w której ręku są losy świata ³⁴. Biblia mówi, iż cały świat zostanie upity winem jej nierządu (zob. Ap. 17,2), co oznacza że zostanie przez nią zwiedziony, zupełnie jak ma to miejsce w przypadku Bestii z morza (zob. Ap. 17,3). A skoro tak, to wino musi oznaczać błędną doktrynę. Skąd to wiadomo? Następnym symbolem, któremu się przyjrzymy jest kielich. Biblia wspomina o kielichu zbawienia1, gniewu2, sądu3, cierpienia4 i przymierza5. Żaden z nich nie pasuje jednak do wszetecznicy, która ma kielich nierządu wypełniony „winem szaleńczej rozpusty” (Obj. 14,8). Pismo Święte wspomina o jeszcze jednym kielichu, związanym z pogańskim kultem bogini losu, który jest pełen przyprawionego wina6. Wynika z tego, iż nierządnica – fałszywa kapłanka, jest tą, w której ręku są losy świata7. Biblia mówi, iż cały świat zostanie upity winem jej nierządu (zob. Ap. 17,2), co oznacza że zostanie przez nią zwiedziony, zupełnie jak ma to miejsce w przypadku Bestii z morza (zob. Ap. 17,3). A skoro tak, to wino musi oznaczać błędną doktrynę. Skąd to wiadomo?

Samo słowo „wino” (gr. οἶνος ) może oznaczać zarówno owoc winogrona, sok gronowy, jak również alkohol. Jednakże nie daje nam to wyjaśnienia czym też owo „wino” z 17. rozdziału jest. Stąd też główną wskazówką jest jego „skład”. Biblia mówi, iż wino Babilonu pełne jest „obrzydliwości i nieczystości jej nierządu” (Obj. 17,4). Przeanalizujemy teraz pokrótce oba te terminy. Samo słowo „wino” (gr. οἶνος) może oznaczać zarówno owoc winogrona, sok gronowy, jak również alkohol. Jednakże nie daje nam to wyjaśnienia czym też owo „wino” z 17. rozdziału jest. Stąd też główną wskazówką jest jego „skład”. Biblia mówi, iż wino Babilonu pełne jest „obrzydliwości i nieczystości jej nierządu” (Obj. 17,4). Przeanalizujemy teraz pokrótce oba te terminy.

Obrzydliwość lub ohyda (ang. abomination) występuje w Biblii 74 razy. Wachlarz znaczeniowy tego pojęcia jest bardzo rozległy. Odnosi się do bałwochwalstwa³⁵, niewierności³⁶, bezprawia³⁷, składania ofiar demonom³⁸, kultu zmarłych³⁹, okultyzmu⁴⁰, odstępstwa⁴¹, cudzołóstwa⁴², nierządu⁴³, bezczeszczenia świątyni i sabatu⁴⁴, przelewu krwi⁴⁵, mieszania się z obcymi ludami⁴⁶, nienawiści⁴⁷, podstępu⁴⁸, pychy⁴⁹, obłudy⁵⁰, przepychu⁵¹, wyniosłości⁵², kradzieży⁵³, sprośności⁵⁴, zboczeń seksualnych⁵⁵, bezbożności⁵⁶ oraz kultu słońca⁵⁷.

Nieczystość (ang. fornication) natomiast pojawia się w Piśmie Świętym 32 razy. Podobnie jak w poprzednim przypadku, słowo to ma więcej niż jedno znaczenie. Przede wszystkim odnosi się do bałwochwalstwa⁵⁸, życia w grzechu⁵⁹, braku szacunku wobec rodziców⁶⁰, pijaństwa⁶¹, odstępstwa⁶², niegodziwości⁶³, skazy cielesnej i duchowej⁶⁴, nieczystości seksualnej1 (rozpusta, bezwstyd, nieprzyzwoitość, sprośność), złości2 oraz lekceważenia służby dla Pana3.nieczystości seksualnej⁶⁵ (rozpusta, bezwstyd, nieprzyzwoitość, sprośność), złości⁶⁶ oraz lekceważenia służby dla Pana⁶⁷.

Z powyższego zestawienia widać, że wino nierządnicy jest związane z niewłaściwą postawą i pogańskimi naukami wymierzonymi przeciwko Bogu i Jego prawdzie, a przyjętymi i propagowanymi przez kościół, który chce uchodzić za Boży, lecz nim nie jest. Jest to zupełne przeciwieństwo niewiasty z 12. rozdziału, która posiadała sprawiedliwość Bożą i była ugruntowana w Słowie Bożym.

Uważna analiza podanych fragmentów, a także faktów i dowodów historycznych dodatkowo potwierdza, iż wszetecznica to Kościół Rzymskokatolicki. Nie ma drugiego takiego kościoła na świecie, który praktykowałby okultyzm, bałwochwalstwo i w tak znacznym stopniu odbiegał od prawdy jak ten. Nikt też nie prześladował wiernych dzieci Bożych do tego stopnia, by można to było nazwać „upojeniem”, z wyjątkiem tegoż⁶⁸. Wszystkie przymioty opisujące wino duchowego Babilonu znajdują w nim swoje wypełnienie.

Ponadto Biblia podaje, iż na głowie cudzołożnicy jest wypisane imię: „Wielki Babilon: matka wszetecznic i obrzydliwości ziemi” (Obj. 17,5). Profesor Stefanovic stwierdza, że odnosi się ono do demonicznego trójprzymierza pomiędzy smokiem, bestią z morza i fałszywym prorokiem. Kim natomiast są córki Babilonu nie wiadomo. Tymczasem gdybyśmy udali się do Rzymu do najważniejszej bazyliki papieskiej na Lateranie, zauważylibyśmy tuż nad wejściem napis w języku łacińskim, który brzmi następująco: Mater et Caput omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis (co znaczy: „Matka i głowa wszystkich kościołów miasta i świata”). Kto zatem jest matką wszetecznic? Widać jak na dłoni. Dlaczego Kościół Rzymskokatolicki rości sobie prawo do takiego miana? Spytajmy ich osobiście. Na jednej ze stron poświęconej kościołowi powszechnemu ⁶⁹ znajdziemy wyczerpujące informacje dotyczące tego tematu, które poniżej przedstawiam w skrócie:

1. Kościół nas urodził (poprzez chrzest święty). Augustyn i inni ojcowie kościoła mówili: „Kościół nazywa się matką chrześcijan, gdyż na chrzcie daje duszy prawdziwe życie”.
2. Kościół nas karmi (poprzez Hostię – to podtrzymuje duchowe życie).
3. Kościół nas wychowuje (tzn. wszczepia zasady, którymi należy się w życiu kierować).
4. Kościół to Anioł-Stróż (dba o czystość obyczajów, upomina, karci, gdy trzeba karze).

Widzimy więc, iż hierarchowie kościelni nie kryją się z tym faktem, a raczej się nim szczycą. Po raz kolejny proroctwa same się tłumaczą.

Godnym odnotowania jest oficjalne stanowisko Kościoła rzymskiego zamieszczone na kolejnej z ich stron internetowych, gdzie możemy przeczytać następującą wypowiedź: „Adwentyści Dnia Siódmego nie mogą zmienić swoich poglądów o Kościele Katolickim, będącym Nierządnicą Babilonu [wyr. aut.], bez przyznania się, że popełnili błąd w kwestii świętowania niedzieli. Nie można przyznać się, że czczenie niedzieli nie jest znamieniem Bestii bez zmiany poglądów na temat żydowskiego Sabatu. Adwentyzm Dnia Siódmego nie może przestać być anty-katolicki, nie przestając być jednocześnie adwentyzmem dnia siódmego”⁷⁰. Myślę, że nie wymaga to dodatkowego komentarza.

Co do córek Babilonu, tę kwestię także wyjaśnia Ellen White w książce „Wielki bój” w sposób jednoznaczny: „Babilon jest nazwany ‘matką wszetecznic’. Jej córki symbolizują Kościoły, które zachowują nauki matki i jej tradycje oraz idą za jej przykładem, poświęcając prawdę i akceptację przez Boga w celu zawarcia nieprawego związku ze światem”⁷¹. Innymi słowy, jest to upadły protestantyzm, co zresztą wspomniana autorka potwierdza w dalszej części rozdziału „Skutki odrzucenia prawdy”. Czy można podważać słowa proroka?

Ostatnim zastrzeżeniem jakie mam w stosunku do treści wspomnianej książki jest interpretacja siedmiu głów szkarłatnej Bestii. W swoim dziele autor napisał, iż oznaczają one Egipt, Asyrię, Babilon, Medo-Persję, Grecję, cesarski Rzym, średniowieczny Rzym, zaś ósmymOstatnim zastrzeżeniem jakie mam w stosunku do treści wspomnianej książki jest interpretacja siedmiu głów szkarłatnej Bestii. W swoim dziele autor napisał, iż oznaczają one Egipt, Asyrię, Babilon, Medo-Persję, Grecję, cesarski Rzym, średniowieczny Rzym, zaś ósmym królem z siedmiu jest odrodzone papiestwo (zob. s. 217-218). Jeżeli stoimy na stanowisku, że Biblia sama się wyjaśnia, wówczas musimy dojść do następujących wniosków:

1. W żadnym fragmencie opisującym rolę różnych państw/królestw w proroctwach Daniela i Jana nie pojawia się ani razu Egipt ani Asyria. Za każdym razem to Babilon rozpoczyna zestawienie.
2. W wielu fragmentach (np. Ezech. 16,26-31) obok Egiptu, Asyrii czy Chaldei są wymienieni m. in. Filistyńczycy, jako wrogowie Boga i Jego ludu. Dlaczego więc nie są uwzględnieni w powyższej interpretacji? Ponieważ wtedy nie pasowałoby to do koncepcji autora i zestawienie by się nie zgadzało. Wtenczas siódmym królem byłaby Grecja, a ósmym pogański Rzym. A co z Midianitami, Chiwwijczykami, Edomitami, Jebuzejczykami i innymi bezbożnymi narodami? Dlaczego by któregoś z nich nie zaliczyć do tej listy?
3. Jeżeli szkarłatna Bestia jest odpowiednikiem Bestii z morza (co przyznał sam Stefanovic – zob. s. 216), to warto zauważyć, że ta druga zawiera w sobie elementy lwa, niedźwiedzia, pantery i czwartego zwierzęcia (żelazne pazury), co odpowiada kolejno: Babilonii, Medo-Persji, Grecji i Rzymowi. Czemu więc dodawać obce elementy, które nie pokrywają się z wcześniejszymi wizjami?

Ciekawe spostrzeżenia na ten temat ma inny z grona interpretatorów Apokalipsy – profesor Jacques B. Doukhan. Według niego siedem rogów, bądź siedmiu królów, stanowi siedem okresów historycznych, z których pięć zostało napomkniętych w Księdze Daniela: Babilon, Medo-Persja, Grecja, Rzym i mały róg (czyli papiestwo). Szósta głowa to czas otrzymania przez papiestwo śmiertelnej rany, natomiast król numer siedem to odrodzone papiestwo, które będzie istnieć aż do końca. Ósmy władca to ostatnia faza kościoła katolickiego, który tuż przed swoją zagładą, na krótki czas odzyska pełnię władzy, jaką dysponował za czasów średniowiecza. Okres jego panowania pokrywa się z czasem sprawowania rządów przez dziesięciu królów, będących odpowiednikiem ostatnich mocy politycznych świata. Bardzo pomocna w zrozumieniu tego fragmentu jest struktura chiastyczna, na podstawie której autor dokonuje drobiazgowej analizy⁷². W moim odczuciu wyjaśnienie Doukhana jest bliższe biblijnej prawdzie (a nawet ośmieliłbym się powiedzieć, że najbliższe, gdy weźmiemy pod uwagę pozostałe znane dziś objaśnienia tego fragmentu).

Konkludując, lektura niniejszej pozycji niezmiernie wzbogaciła moje życie duchowe, w tym stopień zrozumienia, a także podejście do egzegezy tekstu Apokalipsy Jana. Została opracowana przez jednego z wybitnych badaczy Pisma Świętego i znawców tematyki apokaliptycznej. W znacznym stopniu rozszerza spektrum patrzenia na wydarzenia związane z czasami ostatecznymi. Zawiera w sobie cudowną Ewangelię i przybliża czytelnikowi jej sedno, tj. Chrystusa. Aczkolwiek, są w niej pewne kwestie, które w moim odczuciu, wymagałyby ponownej analizy⁷³.